6 KiB
Niet eenzaam maar alleen
Het is Donderdag 16 Mei 2024, technisch gezien Vrijdag de 17de want het is 00:30 uur. Snikkend lig ik met mijn gezicht in het kussen te wachten tot ik in slaap val maar het stormt in mijn hoofd. Eerder die avond/nacht had ik een geslaagd concert bezoekje aan het patronaat te haarlem afgerond. 'Huh, geslaagd en dan nu huilend in een kussen?' hoor ik je bijna denken. Ja, beste lezer, ik ga uitleggen hoe dat zit.
Als tiener ging ik niet uit. Het was niet iets waar ik behoefte aan had. Ik vond (en vind) grote groepen mensen niet fijn en een hele avond over cafémuziek heen schreeuwen terwijl al mijn zintuigen overprikkend worden klonk mij niet echt als een goed plan, ook al wist ik niet eens dat overprikkeling bestond. In die zelfde tienertijd kreeg ik ook de diagnose Asperger en vielen er een hoop puzzlestukjes op zijn plek. 'Wat heeft dit te maken met een concert bezoek en huilend in bed eindigen?' Daar kom ik nu op. Concert bezoek is nooit vanzelf sprekend geweest voor mij. Ik heb hiervoor moeten leren een hoop angst en ongemak opzij te zetten en dat moet ik bij elk bezoek tot op de dag van vandaag nog. Ik realiseer mij echter ook dat er ook een hoop mensen met beperkingen zullen zijn, die om welke reden dan ook, het nooit gaat lukken om een concert te bezoeken. En mede daardoor voelt elke keer als ik naar een concert geweest ben als een ware overwinning!
'Oké? En dat huilen dan? Tranen van geluk?'
Nee, helaas. Bij dit concert, hoe leuk het ook was, gebeurde iets wat bij thuiskomst zorgde voor de tranen. Grote drukte is mij nog altijd niet eigen en daarom zoek ik bij concerten vaak achterin een 'rustig' plekje op. Deze keer was dat niet anders. Wat wel anders was dit keer, is dat op een gegeven moment er een vrouw op mij afstapte en riep "Zo jij hebt een lekker rustig hoekje opgezocht!". Ze vond het geluid een stuk luider dan in de zalen waar zij vaker was geweest, in het laffe Utrecht (haar woorden). Het viel mij op dat ze geen oordoppen in had dus ja, dan is het luid. Daarop werd mij uitgelegt dat ze wel zeker 3 setjes bezit, zelfs eentje op maat, maar geen idee had waar die waren gebleven en haar vrienden die zich ergens anders in de zaal bevonden niet te laat wilde komen en zoeken er dus niet meer in zat voor die avond. En omdat ik heel goed in gesprekken gaande houden wenste ik haar veel plezier en ging naar de bar om drinken te halen. Toen ik terug kwam was zij weg.
'Right.... Maar die tranen dan?' Niet zo snel beste lezer, daar werken we naartoe. Eerst even een ander stukje achtergrond. In 2019 viel ik uit met depressie/burn-out, het was het resultaat van een langzame glijbaan naar beneden sinds ik op mijzelf was gaan wonen. Ik had immers nu rekeningen, huishouden, werken, zorgen en hoewel ik dacht dat allemaal aan te kunnen, kon ik dat op lange termijn dus overduidelijk niet. Maar de glijbaan was gelijdelijk, zo'n lichte helling naar beneden viel gewoon niet op en dan ben je plots beneden. Ik zocht hulp, klopte aan bij het WMO loket van de gemeente en kreeg na 6 maanden wachtlijst een ambulant begeleider. Samen gingen we op zoek naar tips en truckjes hoe ik mij beter staande kon houden en huishoud taken beter kon opsplitsen. Onder deze begeleiding vul je ook eens in de zoveel tijd een lijst in, hierin zit een schemaatje genaamt de ADL (Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen), dat lijstje gaat er bijvoorbeeld over of je jezelf kan wassen, het huishouden kan doen, naar je werk kan, e.t.c. en dat mag je dan indelen op een schaal van 1 tot 5. Hiertoe behoord ook de vraag hoe tevreden je bent over je sociaal netwerk, en hier staat bij mij al sinds aanvang een 5, jawel, ik ben zeer tevreden met mijn vriendenkring. Ik ben namelijk niet eenzaam. Naar mijn mening mag ik mijn handjes dichtknijpen met de vrienden die ik heb en de contacten die ik er op nahoud. Ik ben niet eenzaam, maar dus wel alleen. Nog 2 jaar te gaan en dan ben ik 40, dan ben ik 4 jaar ouder dan dat mijn eigen vader ooit werd. 4 jaar ouder, maar zonder gezin, zonder vrouw, zonder partner, zonder vriendin, zonder liefdes ervaring. De laatste jaren knaagd dat steeds meer aan mij. Het kwam op tafel bij de gesprekken met de ambulant begeleider maar het is een niet op te lossen kwestie. Niemand kan een partner toveren.
Overigens is het niet zo dat ik voor die tijd nooit interesse had in het vinden van de liefde. Ik was in deze tijd al meer maals lid geworden van Lexa, Pepper, Paiq, Parship en Bumble. Een leuk gesprek heb nooit gehad laat staan dat ik er ook maar 1 date aan over heb gehouden. Daar zat ik niet heel erg mee, ik was nog jong en het kwam nog wel een keer. Bovendien, ik geniet wel van mijn vrijheid, dat doe ik nu nog, ik kan lekker mijn eigen ding doen, hoef met niemand te overleggen waar we trek in hebben, wat de plannen vandaag zijn of wie de vaat inruimt. Toch groeit mijn behoefte aan het hebben van iemand naast mij op de bank om tegen te leunen. Iemand om samen mee te eten. Te knuffelen. Te lachen. Te huilden. Ik kan inmiddels niet ontkennen dat ik denk een groot deel van het werk van mijn ambulant begeleider weg zou vallen als ik simpelweg iemand had om lief en leed mee te delen, beide kanten op. Ik kan het compleet mis hebben natuurlijk maar het leven lijkt mij een stuk makkelijker als je geeft om iemand en deze persoon kan helpen door de lage dalen te komen, om het zetje de berg op te geven als je beide nog beneden staat, of om van boven het touw naar beneden te gooien.
'Dat klinkt anders niet als een gezonde relatie, verwachten dat een ander jouw problemen fixed' Ja zo klinkt het wel een beetje, misschien is het dat ook wel niet, maar ik weet het niet. En daar zit het hele euvel, ik weet het niet. Ik weet niet of ik uberhaupt een geschikt partner kan zijn. Ik weet niet of ik wil samenwonen. Ik weet niet of ik net zo veel kan geven als dat ik neem. Ik weet niet naar welk type relatie ik zoek. Ik weet niets van liefde behalve dat ik meen het te missen.
Ongelovelijk bang ben ik, dat ik mijn kansen heb gemist, dat er misschien een vrouw is geweest die mij leuk vond waar ik de signalen van gemist heb.